Önce mahallesindeki kavak ağaçlarını aldılar.
Sonra üstünde koşturduğu gölgesini.
Sonra arkadaşlarını birer birer
Sonra topunu aldılar birkaç küçük, önemsiz hayaliyle birlikte.
Sonra beyaz sakallı dedesini.
Sümbül, gül kokan bahçesini,
Limon civcivlerini sonra,
Sıra çocukluğuna geldi,
Aldılar anılarıyla birlikte onu da,
Sonra "hiç" verip aşklarını.
Şissindi gözleri mühim değildi.
Gençliğini de alacaklardı.
Çektiler gözlerinin önündeki birkaç sıcak bakışı.
Elleri de soğuktu artık, aşklarına hiç alırkenki gibi.
Sonra omzundaki saçları kestiler,
O papatya kokusunu da böylece.
Kolundaki kolları sürgünlere kelepçelediler,
Sonra gözlerinin altına iki çizgi düşürdüler.
Ona hafif olan "ağır"verdiler sırtına.
Şimdiyse ayrılık düşerken gözlerinden beyaz kağıda,
O yine yetim bir gözyaşında.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder